به مناسبت 16آذر تجمعی توسط دفتر تحکیم وحدت فراخوان داده شد که شعارها و مطالب مشخصی داشت. شعار اصلی دفتر تحکیم وحدت "احمدی نژاد پاسخگو باش!" بود
اما این حرکت آن چنان که دفتر تحکیم برنامه ریزی کرده بود پیش نرفت چرا که در همان شروع، صفوف اعتراض دوشاخه شده بود. طبق آمار منتشر شده اعضای دفتر تحکیم که نزدیک به 200 نفر بودند با دردست داشتن باندرول های خود، پایین تر از صفوف اصلی اعتراض قرار گرفته بودند.
اما شعار اعتراض اصلی با باندرول ها و شعارهای جمع محدود دفتر تحکیم فرق می کرد معترضین در مقابل شعار "احمدی نژاد پاسخگو باش" که توسط دفتر تحکیم نوشته شده بود، شعار می دادند "سید علی پینوشه ایران شیلی نمیشه" و یا" مرگ بر دیکتاتور" همین امر باعث شد که تریبون آزاد قبل از آمدن اعضای اصلی دفتر تحکیم وحدت برگزار شود .رهبران دفتر تحکیم بعد از حضور در جمع و چند سخنرانی کوتاه اعلام کردند که این مراسم پایان یافته است و ما دیگر مسئولیتی در این زمینه نداریم.
گزارشات زیادی از این اعتراضها منتشر شده است، اما اینجا بحث من نه آمار شرکت کننده ها است و نه تعداد سخنرانی ها بلکه بحث بر سر یک اعتراض دانشجویی است که به بهانه فراخوان دفتر تحکیم وحدت برگزار شد و به جای یک اعتراض آرام مورد دلخواه دفتر تحکیم وحدت به یک اعتراض ضد حکومتی تبدیل شد.
جمهوری اسلامی یک بار دیگر اشتباه کرد، چرا که از ترس حضور دوباره دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب به منتقدان خودی واز درون اجازه برپایی مراسم 16 آذر را داد و همین امر باعث شد تا بهانه در دست دانشجویان متنفر از جمهوری اسلامی از طیف های مختلف داده شود تا یک بار دیگر اعلام کنند که دانشگاه پادگان نیست، که اعلام کنند ایران پینوشه نمی خواهد،تا اعلام کنند مرگ بر دیکتاتور...
اعضای دفتر تحکیم وحدت هرچقدر تلاش کردند نتوانستند جلوی رادیکال شدن اعتراض را بگیرند، بارها هشدار دادند و با معترضین درگیر شدند اما موج اعتراض، دفتر تحکیم را به عقب راند.
اعتراض روز 17آذر در دانشگاه تهران یکبار دیگر نشان داد که دیگر نمی شود اعتراضات دانشجویی ا به سوی طرفداری از یک جناح حکومت کشاند! چرا که همانها که شعار مرگ بر دیکتاتور سر می داند علیه خاتمی هم شعار دادند.
سایه اعتراضات 13 آذر سال گذشته بر اعتراضات امسال
امسال جمهوری اسلامی در جواب به شعار اصلی 13 آذر سال گذشته("دانشگاه پادگان نیست") قصد داشت علی خامنه ای رهبر کل قوا را به دانشگاه بیاورد که از ترس اعتراضات رادیکال و ضایع شدن رهبر، این تصمیم را لغو کرد. جمهوری اسلامی بعد از یک سال شکنجه و زندانی کردن فعالان داب هنوز بر این امر اشراف داشت که داب تنها با زندانی کردن و شکنجه عده ای از رهبرانش شکست نخورده است و هنوز این پتانسیل را دارد که دانشگاه را دوباره بجنباند. جنبشی که در سال گذشته بطور علنی و مستقل در دانشگاه های ایران خود نمایی کرد توقعات دانشجویان را بالا برد و دیدیم که در 17آذر امسال این جنبش به شعارهای آرام و خودمانی دفتر تحکیم بسنده نکرد . نمی شود از دانشجویی که سال گذشته در 13 آذر بوده باشد ، امسال خواست که به جای مرگ بر دیکتاتور شعار احمدی نژاد پاسخگوباش را سر دهد، نمی شود 13 آذر سال گذشته را به عقب راند، این خاکریزی است که دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب فتح کرده بودند و اکنون دیدیم سنگری شد که دفتر تحکیم را به همراه جمهوری اسلامی به عقب براند.
اعتراض در دانشگاه تهران شروع و پایان هیچ چیزی نبود. اعتراضات دانشجویی همچنان در اشکال مختلف ادامه دارد. شبح آزادیخواهی و برابری طلبی در همه دانشگاههای ایران در پرواز است و این برای جمهوری اسلامی به صورت کابوسی در آمده است.
مسئله اینجا است که رادیکال شدن این اعتراض و تعرضش به جمهوری اسلامی نه تنها ربطی به دفتر تحکیم نداشت، بلکه دفتر تحکیم وحدت را بار دیگر پشت سر گذاشت. آنها اعلام کرده بودند دیگر وارد سیاست نمی شوند کار فرهنگی می کنند. یک نیروی خودی شکست خورده برای جمهوری اسلامی بودند و یک سوپاپ اطمینان! که این سوپاپ در هم شکست.
گشتهای روزانه بسیج شروع شده است، چپیه پوشان و شکنجه گران مردم را اکنون با لباس های نظامی وارد محلات کرده اند، ایست های بازرسی دایر شده است و با پخش شیرینی توسط این مزاحمان همیشگی ، جشن بازگشت نظامیان به خیابانها برگزار گردید.
اکنون دیگر ایران شبیه یک کشور نرمال نیست. البته سالها است که نبوده است، ولی با شروع مجدد این گشت های بسیج چهره کشوری را بخود گرفته است که در آن حکومت نظامی برقرار است. فقر و فلاکت به اوج رسیده و مردم گرسنه هر لحظه و به هر بهانه ای ممکن است طغیان کنند. جمهوری اسلامی از ترس اینکه مبادا گرسنگی مردم بر ترسشان غلبه کند خیابانها و محلات را توسط نیروهای نظامی خود قرق کرده است.
قابل پیش بینی بود که موج اعدامها بالا خواهد گرفت و نظامیان برای ترساندن مردم حضور چشمگیر تری در مراکز شهرها خواهند داشت. اما اکنون با فرارسیدن 16 آذر همه نگاهها متوجه دانشگاه ها شده است چرا که در سال گذشته و با ابتکار دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب، صفحه ای تازه به تاریخ مبارزات دانشجویی افزوده شده است.
13 آذر سال گذشته دانشجویان با برافراشتن پرچم آزادیخواهی و برابری طلبی و با آکسیون چند هزار نفره خود در دانشگاه، با تشکیل تشکل سراسری دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب و با زندان رفتن و شکنجه شدن نشان دادند که قصد ندارند کوتاه بیایند. اکنون چه دوباره موفق شوند یا موفق نشوند(یا اینکه اصلا تکرار چنین برنامه ای در دستورشان باشد؟ ) چیزی از اهمیت این موضع کم نمی شود که ستون های یک جنبش مترقی در دانشگاه های ایران علم شده اند.
تفاوت های زیادی بین روزهای 13 تا 16 آذر سال گذشته با 16آذر امسال وجود دارد. که باید منتظر ماند و دید که دانشجویان با وجود فاکتهای جدید در معادلات سیاسی ایران چگونه وارد 16آذر امسال می شوند.
هر چه باشد مراسم 13 آذر سال گذشته آنچنان وحشتی در دل جمهوری اسلامی انداخت که امسال نمایندگان ریز و درشت حکومت به همراه دوستان قهر کرده اشان در دفتر تحکیم وحدت هم قسم شده اند که جلوی هرگونه اعتراض چپی را در دانشگاه بگیرند، البته ناگفته نماند که انتخابات امریکا، بحران مالی ، کم شدن احتمال حمله امریکا به ایران و در نتیجه احتمال شورش های خیابانی در ایران، دست در دست هم داده است تا جمهوری اسلامی نیروهای نظامی خود را وارد شهر کند و این فضای نظامی یکی از مهمترین فاکت های تغییر تاکتیک در 16آذر امسال خواهد بود.
یقینا ورود این نظامیان به شهرها به خاطر روز 16 آذر نیست! ولی این را میشود اطمینان داشت که در روزهای نزدیک به 16 آذر، یعنی از هم اکنون تا بعد از 16آذر اولویت اصلی این نظامیان، سرکوب دانشجویان معترض خواهد بود.
فضای دانشگاه ها متشنج است اعتراضات دانشجویی به هر بها نه ای هر روزه در جریان است واعتراضات صنفی، مسمومیت غذایی وهر بهانه دیگری دانشجویان را گردهم می آورد و اعتراضی شروع می شود.
باید دید که توازن قوا در 16آذر امسال چگونه خواهد بود و آیا تشکل های دانشجوی برنامه ای برای آن دارند؟
اما اگر دانشجویان موفق شوند اکسیونی را برگزار کنند و یا هر برنامه ای را که دارند پیش ببرند بدون حمایت های مردم در خارج از دانشگاه امکان پذیر نیست و یا درصد سرکوب شدنش به شدت بالا می رود نباید دانشجویان را در 16آذرتنها گذاشت.
مدارس نقش تعیین کننده ای دردفاع از اعتراضات دانشجویی خواهند د اشت.
دیگر 16 آ ذ ر فقط روز یک اکسیون دانشجویی نیست ، روز به خروش در آمدن جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی است، روزی است که این جنبش خفته در جامعه با پرچم علنی و توسط بخشی از آن در دانشگاه ها خود نمایی کرد. باید این روز و این سنت را گرامی داشت و به دفاع از دستاوردهای مبارزات دانشجویی بر خاست، دستآوردهایی که با سالها مبارزه ، زندان و شکنجه توام بوده است.
امسال در شرایطی به 16 آذر نزدیک می شویم که جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی نشان داده است که قدرت سازمان دادن دارد و می تواند با هم جنبشی های خود در خارج از دانشگاه در همآمیزد.
16 آذر امسال قرار نیست روز رستاخیز باشد، قرار نیست انقلاب کند، قرار نیست مثل پارسال باشد. جنبش دانشجویان رادیکال یقینا امسال نیز توازن قوا را در نظر خواهد گرفت . اما هر چه باشد این روزها باید فرصتی باشد که بشود در آن خود را سازمان داد، بشود رفقای جدیدی را به جمع خود اضافه کرد. این روزها یاد آور یک حماسه تاریخی است، حماسه ای که دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در 13 آذر سال گذشته آفریدند!
عباس رضایی
abbas_rezaei2004@yahoo.com