16آذر امسال در فضای نظامی

گشتهای روزانه بسیج شروع شده است، چپیه پوشان و شکنجه گران مردم را اکنون با لباس های  نظامی وارد محلات کرده اند، ایست های بازرسی دایر شده است و با پخش شیرینی توسط این مزاحمان همیشگی ، جشن بازگشت نظامیان به خیابانها برگزار گردید.

اکنون دیگر ایران شبیه یک کشور نرمال نیست. البته سالها است که نبوده است، ولی با شروع مجدد این گشت های بسیج چهره کشوری را بخود گرفته است که در آن حکومت نظامی برقرار است. فقر و فلاکت به اوج رسیده  و مردم گرسنه هر لحظه و به هر بهانه ای ممکن است طغیان کنند. جمهوری اسلامی از ترس اینکه مبادا گرسنگی مردم بر ترسشان غلبه کند خیابانها و محلات را توسط نیروهای نظامی خود قرق کرده است.

قابل پیش بینی بود که موج اعدامها بالا خواهد گرفت و نظامیان برای ترساندن مردم حضور چشمگیر تری در مراکز شهرها خواهند داشت. اما اکنون با فرارسیدن 16 آذر همه نگاهها  متوجه دانشگاه ها شده است چرا که در سال گذشته و با ابتکار دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب، صفحه ای تازه به تاریخ مبارزات دانشجویی افزوده شده است.

13 آذر سال گذشته دانشجویان با برافراشتن پرچم آزادیخواهی و برابری طلبی و با آکسیون چند هزار نفره خود در دانشگاه، با تشکیل تشکل سراسری دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب و با زندان رفتن و شکنجه شدن نشان دادند که قصد ندارند کوتاه بیایند. اکنون چه دوباره موفق شوند یا موفق نشوند(یا اینکه اصلا تکرار چنین برنامه ای در دستورشان باشد؟ )  چیزی از اهمیت این موضع کم نمی شود که ستون های  یک جنبش مترقی در دانشگاه های ایران علم شده اند.

تفاوت های زیادی بین  روزهای 13 تا 16 آذر سال گذشته با 16آذر امسال  وجود دارد. که باید منتظر ماند و دید که دانشجویان با وجود فاکتهای جدید در معادلات سیاسی ایران چگونه وارد 16آذر امسال می شوند.

هر چه باشد مراسم 13 آذر سال گذشته آنچنان وحشتی در دل جمهوری اسلامی انداخت که امسال  نمایندگان ریز و درشت حکومت به همراه دوستان قهر کرده اشان در دفتر تحکیم وحدت هم قسم شده اند که جلوی هرگونه اعتراض چپی را در دانشگاه بگیرند، البته ناگفته نماند که انتخابات امریکا، بحران مالی ،  کم شدن احتمال حمله امریکا به ایران  و در نتیجه احتمال شورش های خیابانی در ایران، دست در دست هم داده است تا جمهوری اسلامی نیروهای نظامی خود را وارد شهر کند  و این فضای نظامی یکی از مهمترین فاکت های تغییر تاکتیک در 16آذر امسال خواهد بود.

 یقینا ورود این نظامیان به شهرها به خاطر روز 16 آذر نیست! ولی این را میشود اطمینان داشت که در روزهای نزدیک به 16 آذر، یعنی از هم اکنون تا بعد از 16آذر اولویت اصلی این نظامیان، سرکوب دانشجویان معترض خواهد بود.

 فضای دانشگاه ها متشنج است اعتراضات دانشجویی به هر بها نه ای هر روزه در جریان است واعتراضات صنفی، مسمومیت غذایی وهر بهانه دیگری دانشجویان را گردهم می آورد و اعتراضی شروع می شود.

باید دید که توازن قوا در 16آذر امسال چگونه خواهد بود و آیا تشکل های دانشجوی برنامه ای برای آن دارند؟

اما اگر دانشجویان موفق شوند  اکسیونی را برگزار کنند و یا هر برنامه ای را که دارند پیش ببرند بدون حمایت های مردم در خارج از دانشگاه امکان پذیر نیست و یا درصد سرکوب شدنش به شدت بالا می رود نباید دانشجویان را در 16آذرتنها گذاشت.

مدارس نقش تعیین کننده ای  دردفاع از اعتراضات دانشجویی خواهند د اشت.

دیگر 16 آ ذ ر فقط روز یک اکسیون دانشجویی نیست ، روز به خروش در آمدن جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی است، روزی است که این جنبش خفته در جامعه با پرچم علنی و توسط بخشی از آن در دانشگاه ها خود نمایی کرد. باید این روز و این سنت را گرامی داشت و به دفاع از دستاوردهای مبارزات دانشجویی بر خاست، دستآوردهایی که با سالها مبارزه ، زندان و شکنجه توام بوده است.

امسال در شرایطی به 16 آذر نزدیک می شویم که جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی نشان داده است که قدرت سازمان دادن  دارد و می تواند با هم جنبشی های خود در خارج از دانشگاه در همآمیزد.

16 آذر امسال قرار نیست روز رستاخیز باشد، قرار نیست انقلاب کند، قرار نیست مثل پارسال باشد. جنبش دانشجویان رادیکال یقینا امسال نیز توازن قوا را در نظر خواهد گرفت . اما هر چه باشد این روزها باید  فرصتی باشد که بشود در آن خود را سازمان داد، بشود رفقای جدیدی را به جمع خود اضافه کرد. این روزها یاد آور یک حماسه تاریخی است، حماسه ای که دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در 13 آذر سال گذشته آفریدند!

عباس رضایی

[e-mail]